نان جذامی ها به کام روحانی خوش آمد/ روحانی ای که با بوسیدن جذامیان فرهنگ سازی می کند

 به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد،  بیماری جذام سال‌ها قبل در میان مردم به "خوره" معروف بود و فرد مبتلا به آن در سایه انواع خرافه‌ها ، جایی برای زندگی در میان مردم عادی نداشت، آواره و مورد غضب هر رهگذری می‌شد حالا سال‌ها می‌گذرد و با پیشرفت علم پزشکی، این بیماری وحشتناک و مزمن در نطفه خفه می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

  این شروع یک روایت تلخ، سنگین و کابوس‌وار است که به‌عنوان بخشی از حافظه تاریخ خراسان ما بوده و مانده است. شاید آدم‌های روزگار بعد از ما آن را باور نکنند که یک بیماری چقدر می‌تواند روح چند نسل را زخم بیندازد و شیرینی را از زندگی‌شان بگیرد.      
اما آیا این جذامی‌ها هنوز هم هستند؟ جذامیان ایران کجا زندگی می‌کنند؟ این سؤال ما را به سرزمین ناشناخته جذامیان ایران در خراسان رضوی می‌برد؛ جذامی ها‌ی ایران درمشهد الرضا میهمان غریب الغربا هستند و به حق که امام رضا (ع) به بهترین شکل غریب‌نواز است.

خیابان وحید در محله طلاب مشهد مامنی شده برای جذامی های ایران ،کوچه ای خلوت با خانه‌هایی کوچک و تودر تو  ساکت و بی‌هیاهو که محل زندگی ۲۳۰ خانواده مبتلا به جذام است که فقط از طریق خیرین تامین  می شوند.   تلخ است همسایه دیواربه‌دیوار امام رضا (ع) باشی، اما نتوانی زیارتش کنی اما همه سهمت از این همسایگی سلامی از راه دور باشد. این وصف حال بسیاری از بیماران مبتلابه جذام است. مخصوصاً بیمارانی که ظاهرشان فریاد می‌زند جذامی‌اند، فقط کافی است وارد شهر شوند و دست‌هایشان را بیرون بیاورند، چشم مردم به انگشت‌های خورده شده‌شان که بیفتد رازشان بر ملأ می‌شود.   اینجاست که یک روحانی قهرمان به صورت داوطلبانه، وارد این محله می شود محله ای که مردم از ترس واگیر جذام از آنها فرار می کنند او با آنها هم سفره می شود و تنها مامن تنهایی آنها.     بیایید بیایید به گلزار بگردیم/ بر این نقطه اقبال چو پرگار بگردیم...   این شعر نقل زبان حجت‌الاسلام "علی عباسی" است. روحانی باصفای مسجد علی ابن ابی‌طالب که همه تصورات جذامیان از دنیای آدم‌های معمولی را بر هم زده است، هرروز قبل از اذان در کوچه‌پس‌کوچه‌ها راه می‌رود و این شعر را بلندبلند می‌خواند. دست نوجوانان و جوانان را می‌گیرد و با خود به مسجد علی ابن ابی‌طالب می‌برد.
روحانی جوان مشهدی،  بهترین دوست و هم‌نشین جذامیان است. نه‌فقط هم‌نشین لحظه‌های تنهایی مجذومان است بلکه عزمش را جزم کرده تا همه مردم مشهد و ایران را با مجذومان آشتی دهد.      حجت الاسلام علی عباسی در گفت و گو با  خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد،  گفت: یک سال و نیم کار‌های فرهنگی و تبلیغی برای جزامی‌ها انجام می‌دهم امیدوارم به لطف خدا تا چند ماه دیگر این مسجد را به شلوغ‌ترین مسجد مشهد تبدیل کنم.     او تصریح کرد: هدف من این است  که مردم زاویه دیدخود را نسبت به این افراد عوض کنند در حقیقت به مدد پیشرفت علم پزشکی، بیماری جذامیان واگیر ندارد و جذامیان ایران حالا فقط وارثان این بیماری‌اند نه ناقلان آن.
روحانی محله جذامی گفت: از برگزاری مسابقات فرهنگی و برنامه‌های اجتماعی برای کودکان شروع کردم. تا چند وقت قبل پدر و مادر‌ها اجازه نمی‌دادند فرزندانشان به مسجد جذامی‌ها بیایند، اما حالا جمعه‌شب‌ها برای نوشتن تکالیف درسی‌شان به مسجد می‌آیند و با این مسجد و نمازگزاران آشتی کرده‌اند.
 حجت الاسلام  عباسی گفت: با کمک خیران به صورت ماهیانه جزامی‌ها را به حرم می‌برم  و این امرخیلی در روحیه آن‌ها تاثیر گذاشته است. حقیقت آنگونه نیست که مردم می پندارند من خودم سر سفره شان مینشینم و از نانی که خودشان پخت میکنند میخورم و معتقدم بیماری این عده ریشه کن شده است و واگیر ندارد.    خود افراد مبتلا به جذام ازدواج کرده اند و فرزندانشان سالم هستند و هیچ نشانه ای از جذام ندارند خود این مسئله گواه بر این است که جذام ریشه کن شده است.   بر خلاف بی مهری برخی مسئولان به این محله، فرزندان جذامی ها با همت و تلاش خود به تحصیلات تکمیلی، دکتر و مهندس و وکیل هم رسیده اند.   محمد مقدم که مبتلا به جذام است  و در محله جذامی های مشهد زندگی می کند در گفت و گو با خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد،   گفت: محله جذامی ها از نظر بهداشتی بسیار ضعیف است و نهاد های دولتی هیچ نظارتی ندارند البته نصرالله پژمان فر چندین نوبت به این محله سرزده و جویای احوال ما بوده اند.     این فرد جذامی با بیان اینکه مسئولان نباید گداپروری کنند گفت: ما جذامی ها شغل و در آمدی نداریم و  تحت پوشش بهزیستی ماهیانه دویست هزار تومان می گیریم.   او ادامه داد: اگر روزی خیران به ما رسیدگی نکنند ما به تمام معنا می میریم.   مقدم افزود: آقای عباسی که روحانی مسجد ماست تنها همدم جذامی هاست، در ماه یک بار به اتفاق ایشان می توانیم حرم برویم  و در فعالیت های مناسبتی از تمام ظرفیت  خانواده های جذامی استفاده می کند و از این طریق ما در فعالیت های اجتماعی مشارکت می کنیم.   از زمانی که آقای عباسی به این محله آمده است نگاه رسانه ها به ما بیشتر شده است و گوئی با اقدام ایشان در زاویه دید قرار گرفته ایم اما مسئولان در حد حرف با ما همراهی می کنند و در عمل از ما فاصله می گیرند.   این فرد جذامی با بیان اینکه این منطقه به گرد فراموشی سپرده شده است گفت: آقای عباسی روحانی مسجد ما ، از خانواده های جذامی ها دلجویی و رسیدگی می کندو اگر کسی دچار هر مشکلی شد ابتدا به ایشان مراجعه می کنند.    محمد جعفر صادقی مدیر پیشگیری مبارزه از بیماری ها دانشگاه علوم پزشکی مشهد در گفت و گو با خبر نگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد،    گفت: بیماری جذام فعال که قابل انتقال به غیر باشد وجود ندارد و ریشه کن شده است.   او تصریح کرد:  بالغ بر دویست نفر در یکی از محله های مشهد مبتلا به این بیماری هستند که مربوط به سالیان دور است و از مناطق مختلف ایران در این مکان جمع شده اند و هیچ واگیری ندارد.       انتهای پیام//   گزارشگر: فاطمه غلامی 

منبع: باشگاه خبرنگاران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۳۲۵۴۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فرهنگ سازی به زمان نیاز دارد

به گزارش همشهری آنلاین، فهیمه فرهمندپور؛ ‌رئیس شورای فرهنگی و اجتماعی خانواده و زنان در روزنامه همشهری نوشت، سؤالی مطرح شده مبنی بر اینکه چه کارهایی باید می‌شد تا شاهد اتفاقات و توهین‌هایی که در بازی پرسپولیس و سپاهان به تماشاگران زن شد، نباشیم. در این موضوع چند نکته وجود دارد؛ نکته نخست این است که کارهای فرهنگی تدریجی و دیربازده است. فرهنگسازی چه به این معنا که مقوله‌ای می‌خواهد فرهنگ شود و چه به این معنا که می‌خواهیم مقوله‌ای از فرهنگ حذف یا اصلاح شود، به زمان نیاز دارد. فرهنگ ورزشگاه نه در مدت ۶ماه و یک سال ساخته شده‌ و نه قرار است در این مدت ۶ماه و یک سال تغییر کند.
نکته دوم؛ این اتفاق نشان داد اینکه ادعا شود با حضور تعدادی از زنان در ورزشگاه می‌شود بر فرهنگ موجود در این فضا مسلط شد و آن را تغییر داد، در ساحت واقعیت، شدنی نیست. تامین امنیت زنان در ورزشگاه فقط این نیست که در ورودی و خروجی مجزا برای زنان درنظر گرفته شود یا سرویس‌های بهداشتی مناسب برای آنها پیش‌بینی شود. مسئله مهم در این موضوع، وضعیت فرهنگی ورزشگاه‌هاست. این وضعیت موجود در یک سال و ۶ماه شکل نگرفته ‌که با یک سال و ۶ماه کار بتوانیم آن را تغییر بدهیم. متأسفانه ورزشگاه‌رفتن زنان طبیعتا چنین مخاطراتی را به همراه دارد و به‌نظر نمی‌رسد که صرفا با دستگیری یک نفر خاطی‌ یا عذرخواهی او این مسئله حل شود و تضمینی وجود ندارد که تکرار نشود.
موافقان حضور زنان در ورزشگاه‌ها این موضوع را با حضور زنان در سینماها و پارک‌ها مقایسه می‌کنند و می‌گویند همانطور که زنان و مردان در سینما و تئاتر یا در خیابان و پارک می‌توانند در فضای مشترک کنار هم باشند، در ورزشگاه‌ها هم می‌توانند با هم فوتبال تماشا کنند. زنان را کنار بگذاریم و خود مردان را با هم مقایسه کنیم. مردانی را سراغ دارید که بعد از تماشای یک فیلم صندلی‌های سالن سینما را بشکنند؟ ولی بارها این اتفاق در ورزشگاه‌ها افتاده است. فضای ورزشگاه با سینما و تئاتر قابل مقایسه نیست و نگاه متفاوتی را برای حل مسائل می‌طلبد. افرادی که مخالف حضور زنان در ورزشگاه‌ها هستند، این دغدغه‌ها را داشتند. با اتفاقاتی که افتاده است می‌شود واقع‌بینانه اظهارنظر کرد که با صرف درست‌شدن زیرساخت‌هایی مثل نرده‌کشی، ورودی و خروجی مجزا و... مسئله حل نمی‌شود.
این مسئله را چطور می‌شود حل کرد؟ نظر بعضی این است که با درنظرگرفتن جرایم سنگین و برخوردهای انضباطی برای خاطیان، فضا را برای حضور زنان فراهم کنیم. در این موضوع هم باز زنان را کنار بگذاریم و ببینیم در حوزه ورزش آقایان، در مسابقات و سالن‌های ورزشی مردان، جریمه‌هایی که قبلا درنظر گرفته شده و برخوردهای انضباطی که انجام داده‌اند، برای مواجهه با تخلفات، خشونت‌ها و بی‌اخلاقی‌ها بازدارنده بوده است؟ به‌نظر می‌رسد که جواب به این سؤال منفی است. هیجان در ورزشگاه‌ها بالاست و غالبا مجازاتی که درنظر گرفته می‌شود، بازدارنده نیست.
در این شرایط عده‌ای از زنان هم علاقه‌مند به حضور در ورزشگاه‌ها هستند و دغدغه حضور در این فضاها را دارند و شاید گفته شود که این حق آنهاست که به علاقه‌شان پاسخ داده شود، اما باید دید پاسخ‌دادن به این علاقه ارزش چنین هزینه‌هایی را دارد یا نه؟ مقایسه فایده - هزینه است؛ اینکه ارزش دارد برای پاسخ به این علاقه زنان، آنها مورد اهانت قرار بگیرند؟ باید موضوع یک‌بار از این منظر و از این نگاه مورد بررسی قرار بگیرد. صرف آماده‌کردن زیرساخت‌های فیزیکی برای حضور زنان، امنیت‌بخش نیست.
منکر ضرورت کار فرهنگی‌ یا مواجهه انضباطی با خاطیان نیستم؛ مسئله میزان اثربخشی چنین اقداماتی برای تضمین امنیت فیزیکی، اخلاقی و روانی خانم‌هاست؛ نکته‌ای که حتما باید در ارزیابی درخصوص پاسخ به نیازهای خانم‌ها برای حضور در میادین ورزشی مردان، مورد توجه و تأکید قرار گیرد.

کد خبر 849277 منبع: روزنامه همشهری برچسب‌ها فرهنگ - میراث فرهنگی زنان - حجاب ورزش زنان زنان